Doğanın Çağrısı

Doğanın çağrısına kulak veriyorum. Doğaya kaçıyorum. Bu bir kendimi dinleme veya kendimle buluşmak demek benim için. İsyanımı, beni yoran düşünceleri ve duyguları bir tabiat köşesinde sakinleştiriyorum. Orada isyan yok, tabiat günah işlemez. Doğada sakinlik, huzur, teslimiyet, çalışkanlık, merhamet ve fedakârlık var. Bunları çoğu zaman cömertçe duyuruyor bana.

Kendimden ne kadar uzaklaştığımı anlıyorum. Kendime geliyor, kendime kavuşuyorum doğada. İçimi bir dinginlik kuşatıyor. Yalnızlığın ne mübarek bir şey olduğunu seziyorum onda. Gönlüme derin anlamlar doluyor. Huşu içerisinde dinliyorum suyu, kuşları, ağaçları…

Bunun mahiyetini anlamak şimdilik güç ama bu muhteşem tabiatın beni çağırdığını hissediyorum. Her davetine uyuyorum onun. Beni huzurun içine gark ediyor. Bu nasıl bir şey, bu nasıl bir canlılık! Tarifi pek zor. Benim için anlaşılması yeter onun. Niçin anlatmalı, neden söylemeli? Aramızdaki o muhteşem alışverişi başkaları bilmese ne çıkar! Bilmese daha iyi olur. O bana büyük bir göz ve gönül ziyafeti sunarken ben de onu hayalin ve düşüncelerin zirvesine taşıyorum. Böylece ağaç, kuş  ırmak, akarsu ve doğadaki her şey insana yükseliyor. Zaten onların yönü de insana doğru değil mi? Taş taş olmaktan çıkıyor ve bir hayal, bir duygu oluyor. Biz de böyle hizmet ediyoruz o güzelim doğaya. Aramızda güzel ve tarifi zor bir bağ var. Bir coşku doğuyor içimize. Yaşamak bir tatlı rüya oluyor ondayken.