Sadelik ve Mutluluk

Mutluluk çok şeye sahip olmamızda değil, sahip olduklarımızı hak edip etmediğimizdedir. Bu, bilgide de böyledir madde de… Ezber bilgiler bizim olmadığı gibi hak etmeden elde ettiğimiz makam, mevki, para, mal da bizim değildir. Bunlar giderek insanın hayatında ağır birer yük olmaya başlar. Bunun sebebi kim olursa olsun insanın bu dünyayı vicdan penceresinden seyrediyor olmasıdır. “Azıcık aşım, kaygısız başım!” diyen atasözü de mutluluğu sahip olunan şeylerin önüne koyarken bunun ön şartı olarak azlığı kabul eder.

Modern insanın zannettiği gibi az şeye sahip olmak fakirlik demek değildir. Belki sadelik ve endişe azlığı demektir. Yunus Emremizin “Bunca varlık var iken gitmez gönül darlığı” diye ifade ettiği husus esasında sevgi, muhabbet, aşk, bilgi gibi dâimâ insana kalabilecek şeylerle doldurmamız gereken gönlümüzü bir gün kaybedeceğimiz muhakkak olan şeylere bağlamamız ilgilidir. Üstelik bu şeyler çoğaldıkça insan sadelikte yakalayacağı huzuru ve mutluluğu kaçırmış olur. Birçok insan bu acı tecrübeyi hayatında bir şekilde yaşar. Bu durum ısrarlı bir şekilde yinelendiği hâlde çok az kimse sadeliğin önemini anlayıp onu hayatına tatbik etmektedir.

Burada bir hususu hatırlamada yarar var: Kadim bilgeliğimizde ifade edilen durum, her dâim az şeye sahip olalım, fakir kalalım anlamına gelmez. Gönlü geçip gidici şeylerle daha az meşgul edelim demek olur. Bir de çalışmalarımızın karşılığında elde ettiğimiz şeyleri o an kabullenip yetinmek, kanaat sahibi olabilmek ve şükür duygusu içinde yaşamaktır burada anlatılan.

En nihayetinde içimizdeki mutluluğu besleyecek güçlerden biri de sadeliktir. Fakat bunun da insan hayatındaki değeri belki hemen her türden mihneti, derdi ve zevki tadıp pek çok şeye sahip olan kimseler tarafından anlaşılıyor. Çünkü madde ve gönül yorgunluğu içinde bunalan insanlarda, yaşanan onca şeyden sonra bir merhale daha geçilmiş oluyor ve artık sahip olmanın değil yetinmenin, sakin kalabilmenin, sadeliğin, az eşyanın önemi de hissedilmiş oluyor.