Âşinâ Bakışlar

İnsanların ne kadar yaşlı olduğunu gözlerine bakınca anlıyorum bazen. Yaşı ne olursa olsun sayısız ve hesapsız zamanları bakışlarında toplayan insanlar görüyorum. Onlarla derinden bir anlaşma oluyur aramızda sanki. Bu sonsuz yolculukta karşılaşmanın bilincinde olduklarını anlatmak ister gibi anlamlı bakıyorlar bana. Bir bakışta gizlenmiş nice duygu ve fikrin olduğunu anlamak için insan bir an düşünmek durumunda kalıyor onları görünce.

Bazen sözlerimiz muhatapta garip hâllere dönüşürken bazen bir başkasında en derin buluşmalara vesile oluyor. Evet seni çok iyi anlıyorum, der gibi bakıyor bir çift göz. Derdini ve meramını biliyorum, diyor sanki. Hiçbir şeyin tesadüf olmadığı bu dünyada insan bu âşinâ bakışları arıyor kendine. Gönlümüze birer yük gibi dolan ve bizi giderek kımıldamaz hâle getiren muhabbetsiz sözlerin pek yaygın olduğu zamanlarda insan elbette kendine âşinâ bir çehre ve bakışlar aramakta sonuna kadar haklıdır.

Belki o âşinâ bakışlar buluştukları vakitlerde tek bir kelam etmeden anlamın dopdolu olduğu zamanları yudum yudum içerler de kimsenin haberi bile olmaz. Gönülden gönüle kurulan o güzelim köprüden ne sözler yürümüştür de kimseler onları duymamıştır. Kim bilir!

Hani iki derviş buluşmuşlar, saatlerce tek bir söz söylemeden oturduktan sonra “Ne çok şey konuştuk değil mi!” deyip ayrılmışlar ya bir gün. İşte o hesap… İnsan böyle bir âşinâ arıyor kendine. Yoksa niçin yoruluncaya kadar konuşup durursun ki!

Sözün laf durumuna düştüğü, bununla beraber konuştuklarımızın hiçbir şey söylemediği ilginç zamanlar yaşıyoruz. Söz var ama anlam yok. Konuşma var fakat iletişim yok. Dâimâ söyleyen birileri var, fakat dinleme ve sükût yok.

İnsan âşinâ bir bakış arıyor kendine. Söylemeden anlayan bir dost… Arada öyle bir muhabbet bulunsun ki, konuşmak bile ikilik olsun…